Alıntı I

[...]

Fetheden,

Kılıcıyla dünü,

Gözleriyle ebediyeti,

Atını güneşe süren

Büyük İskender’im ben.

İlk zaferimi kazandım

Gölgesine bir devin,

Yüceliği ile denk

Atlarına Aşil’in.

Ve haykırdı babam II. Filip:

“Sığamaz sınırlarına

Makedonya’nın

Fethetmeye hazır

Cüretkâr aklın.

Ufkun krallığına dik

Yüce gözlerini

Ancak bu söndürebilir aklındaki ateşi.

Unutma!

Yaratmak için kendinden

Bir tanrı

Yazmalısın ebediyete

Kanla adını

Zira zulmün gölgesinde

Yaşar kudret

Ve ancak karanlığa bürünerek

Kazanılır

Ebedi şöhret.”

[...]

Alıntı III

[...]

“Dostlarım

Görüyorum ki

Kalbinizin yelkenlerini

Fora eden,

Bizi dünyanın öbür ucuna

Getiren

Zafer arzusunun rüzgarı dinmiş,

Yerine

Ev hasretinin

Cılız yeliyle

Eve kürek çekme isteği

Gelmiş.

[...]

Çok uzakta değil

Hocam Aristo’nun

Aşılmaz Hindukuş Dağları’ndan

Göründüğünü söylediği

Dünyanın sınırı Doğu Denizi.

Tanrıların

Dünya için biçtikleri sınırların,

Bizim olması

Bir adım kadar yakın.

Şimdi dönersek arkamızı,

Boyun eğmemiş mahluklar

Ele geçirecektir

Tanrıların dahi cüret edemediği,

Kanımızın zenginleştirdiği,

Bu verimli toprakları.

Dayanın dostlarım!

Büyük uğraşlarla

Kazandığımız zaferlerin

Ev hasretinden

Boşa çıkmaması için.

Unutmayın!

Ölümün sayısız kapısından,

Ölümsüzlüğe yalnız biri gider,

Ancak şan için can verenler,

O kapıdan geçer.

[...]